تعامل خودپندارۀ ‌بدنی با تمرین به روش مربی‌مدار و خودتنظیم در اکتساب، یادداری و انتقال یک مهارت ورزشی در دختران سنین دانشگاهی

  انطباق ویژگی‌های صفتی شاگردان با شیوه‌های آموزش و تمرین مهارت‌های ورزشی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تعامل خودپندارۀ ‌بدنی با تمرین به روش مربی‌مدار و خودتنظیم در اکتساب، یادداری و انتقال سرویس والیبال در دختران سنین دانشگاهی بود. شرکت‌کنندگان 50 دانشجوی دختر 25- 18 سال بودند که در گروه‌های خودپندارۀ بدنی بالا و پایین قرار گرفتند و سپس هر کدام از این دو گروه به زیرگروه‌ها شامل گروه تمرین‌کننده به روش مربی‌مدار یا خودتنظیم تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان در محیط تمرینی ویژۀ خود به مدت شش هفته به‌صورت هفته‌ای چهار جلسه به تمرین مهارت ملاک پرداختند. از آزمون‌های سرویس والیبال ایفرد و پرسشنامۀ خودپندارۀ ‌بدنی برای گردآوری داده‌ها استفاده شد. آزمون‌های اکتساب در هر هفته، آزمون یادداری پس از سه روز از آخرین جلسۀ تمرین و آزمون انتقال به فاصلۀ یک ساعت پس از آزمون یادداری اخذ شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری و تحلیل واریانس تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد گروه خودپندارۀ بالا با روش تمرینی خودتنظیم بیشترین پیشرفت را در مراحل اکتساب، یادداری و انتقال نشان دادند و سایر گروه‌ها عملکرد نسبتاً مشابهی داشتند. یافته‌ها به‌وضوح بیان می‌کنند فراگیران مهارت سرویس والیبال با داشتن خودپندارۀ بدنی بالا و انجام تمرین به روش خودتنظیم بیشترین میزان اکتساب و یادگیری مهارت را خواهند داشت.